Recycling digital
„Jumpcore 2.0” jest mashapem słynnego performensu, w ramach serii „cyfrowy recycling”, eksperymentalnej serii wideo, które biorą na paletę istniejące nagrania utworów choreograficznych. Potrzeba transformacji zastanego materiału pojawiła się w czasie, gdy spotkania w celu sfilmowania projektu stały się ograniczone lub niemożliwe. Podstawową ideą serii jest transformacja, wraz z refleksją jaką wartość dodaną można uzyskać w postprodukcji oraz przekształcenie którego elementu może wprowadzić nowe znaczenia.
'Życie imituje sztukę'
Z oryginalnego opisu spektaklu „Jumpcore” Pawła Sakowicza:
Nie jest do końca jasne, czy Fred Herko planował zakończyć swój kameralny performans samobójczą śmiercią. Wziął kąpiel, włączył Mszę Koronacyjną Mozarta i zaczął tańczyć nago w salonie przyjaciela. Kilkakrotnie zbliżał się do otwartego okna. Kiedy wybrzmiał Sanctus, wziął rozbieg i wyskoczył przez okno apartamentu mieszczącego się na piątym piętrze przy nowojorskiej Cornelia Street. Bo przecież każdy tancerz baletowy ma wrażenie, że potrafi latać, a zawieszony na sekundę w skoku, rzeczywiście lata.
Choreografia i taniec: Paweł Sakowicz; Dramaturgia: Mateusz Szymanówka; Kostium: Doom 3k; Produkcja: Maat Festival; Koprodukcja: Scena Tańca Studio; Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki; Praca pochodzi z kolekcji Zachęty – Narodowej Galerii Sztuki; Jumpcore należy do sieci Aerowaves Twenty19.
„Jumpcore 2.0” nawiązuje do cyfrowej kultury miejskiej, oczyszczając graficznie oryginalne nagranie i dodając poczucie kontroli, które pochodzi z zewnątrz w postaci horizontal scroll.
Choreografia i performans: Paweł Sakowicz; Transformacja: Anna Bajjou; Na podstawie nagrania Vincenta Tirmarchego w ramach Kto się boi (polskiej) choreografii w Susch Museum w Szwajcarii.
